شاعران فارسی زبان
دایرکتوری اشعار پارسی
مولوی - رباعی شمارهٔ ۴۳۷

هرچند فراق پشت امید شکست

هرچند جفا دو دوست آمال ببست

نومید نمیشود دل عاشق مست

مردم برسد بهر چه همت دربست