دو چندان جور، جان چندان کشید از عمر ِ دلگیرم

که از عِقد ِ چهل نگذشته، چون هشتادیان پیرم

روان تنها و دشمن کام، و بر دوشم قلم چون دار

مگر با عیسی ِ مریم غلط کرده ست تقدیرم؟

چو عیسی لاجرم - تجرید را - در ترک ِ آسایش

به نُه گنبد رسید و هفت اختر، چار تکبیرم

ز حسرت یا جنون، بر خود نهم تهمت که: آزادم

به قدّ ِ صیاد بگشاید چو زنجیرم

ز خاک بر گرفت و می‌دهد بر باد ِ ناکامی

مگر طفل است، یا دیوانه این تقدیر ِ بی پیرم؟

نه پروازی، نه آب و دانه‌ای، نه شوق ِ آوازی

به دام ِ زندگی امید گویی مرغ ِ تصویرم