یـارب درونـی عطا کن به از برون

کــایـــد بــرون مرا رنــــگی از درون

باطــن به صـــدق بیــارایم و صفـا

کــــردار خود بــکنم عــاری از فسون

در گــردباد غبــارین نفــس و دل

در عشـــق خود بچشـان باده ی جنون

در چـاهســـار تـــردد میــفکنــم

ده رتبتــــی به مــن از آسمــان فزون

کــاری مکن که دراین دام احتیاج

دستــی بــرم بـــه تمنــا ز مــرد دون

درگیـرودار جهــانی چنیـن فسون

مـا را رهـا کــن از این قید چند و چون

شکرت کنم که خدا! داده ای به ما

عمـــری به عزّت و انعــــام گونه گون

الیــــار را به حقیقـــت دچــار کن

تا پای حــق چکــدش قطره های خون