ای دســت تـاول بستــه! ای دهــقانـــم

پیش آ به رویـت بوسـه ای بنشانــم

بـا کـارت این خــاک سیــه خـــرّم شد

ای ضــامـن آبــــــادی کیــهانــــم

گفتــی که زحمــت می کشم تــا روزی

بــر قـلّــه ی عــزّت رسـد ایـرانـــم

دامـــانــی ا نبـــوه از مــحبّـــت داری

گویی که زان بر شخم جـان افشانــم

عمری به جنگ خار و خس بردی دست

دنبــال روزی بــوده ای؛ مـی دانـــم

از رقـص داس و خـرمــنِ سنبـــل ها

غوغــای شــادی افتــد انـدر جـانــم

نـانــی حـــلال آورده ای از خـرمـــن

پیـچیـده بویـش دایـم انـدر خوانــم

با دســت کـوشــان و دل جـوشــانــت

هم درس همّـت داده ای هم نـانــم

آرامشـی بـخشیـــده ای بــر الیـــــار

گویـد بـر این اکــرام تو، حیــرانــم